ایران پرس نیوز به نقل از روزنامه مردمسالاری نوشت: قطعي هاي مکرر، قيمت هاي بالا، استانداردهاي فراموش شده و... تنها بخشي از مشکلاتي است که کاربران اينترنت در ايران با آن مواجه هستند. در حالي که پهناي باند اينترنت در کره جنوبي توانسته 35 درصد در صادرات اين کشور در سال 2007 موثر باشد، اظهارنظرهايي مبني بر کافي بودن سرعت فعلي اينترنت براي کاربران از سوي مقامات بخش ارتباطات کشور نشان از آن دارد که هنوز عزم و اراده لازم براي ايجاد تغيير و يا انقلاب بنيادي در اينترنت ايجاد نشده است. اظهارنظرهايي همچون کافي بودن پهناي باند 56 کيلوبيت براي مصارف و کاربران اينترنتي خانگي، دانشگاه ها و حتي براي دانلود کتاب هاي 500 صفحه اي، از جمله موارد نايابي است که در هيچ يکي از کشورهايي که بالا بودن پهناي باند اينترنت و يا سرعت آن را براي ايجاد زيرساخت دولت الکترونيک حياتي مي دانند، تاکنون ديده نشده است. تفاوت در توجه به اينترنت در کشورهاي مختلف را از آنجا مي توان ديد که در کشورهاي توسعه يافته که اينترنت و کاربردهاي فناوري اطلاعات را با ديد اقتصادي مورد توجه قرار مي دهند، قطع يک لحظه از اينترنت را بسيار خطرناکتر و پرهزينه تر از قطع برق مي دانند، اما در کشور ما ممکن است بعضي نبود اينترنت و دسترسي به اطلاعات جهاني را نعمت بدانند. اين دو نگاه کاملا متفاوت منشا اصلي بي توجهي به قطع اينترنت در ايران است. دکتر علي اکبر جلالي استاد دانشگاه و کارشناس فناوري اطلاعات و ارتباطات معتقد است که اراده مسوولين مهمترين زيرساخت اساسي و بنيادي است و تا زماني که اين اراده شکل نگيرد، رسيدن به سرعت بالاي اينترنت در ايران و فراهم آوردن زمينه هاي تحقق دولت و تجارت الکترونيک در کشورمان تنها به صورت شعار باقي مانده و در بلند مدت برنامه هايي همچون "دورکاري" را نيز با مشکل اساسي مواجه کند. وي رتبه کشورمان را از نظر سرعت، 144 عنوان کرده و تاکيد مي کند که بايد با يک سياست روشن و برنامه دقيق روش مناسبي براي ارتقاي سريع سرعت اينترنت و دسترسي به شبکه هاي محلي، ملي و بين المللي پيدا کرد.
ابتدا نگاهي اجمالي به وضع و سرعت اينترنت در ايران داشته باشيد؟
در حال حاضر بيشترين کاربران اينترنت در ايران از طريق شماره گيري تلفني از طريق کارت و يا اشتراک بهISP ها به اينترنت وصل مي شوند که حداکثر امکان ارسال و دريافت 64 کيلو بيت در ثانيه را در شرايط ايده آل دارند، عملا اين دسترسي در مواردي به دانلود فايلها با سرعت 5 کيلو بايت و در مواردي به چندين ده بايت کاهش پيدا مي کند. اينترنت پر سرعت هم که در ايران به 128 کيلو بيت در ثانيه گفته مي شود، ضريب نفوذ زير يک درصد دارد. اتحاديه جهاني ارتباطات، ITU، دسترسي به پهناي باند کمتر از 256 کيلو بيت در ثانيه را پهناي باند زياد نمي شناسد و با اين استاندارد به راحتي مي توان گفت که در ايران اينترنت پر سرعت اصلا نداريم! البته در کشور تعداد بسيار محدودي دسترسي با سرعت هاي بالاتر براي دانشگاه ها و بعضي از نهادها و شرکت هاي خاص پيش بيني شده است.
بايد توجه داشت که، در تبيين استراتژي هاي توسعه زندگي هزاره سوم بايد به سرعت هاي زياد اينترنت هوشمند و فناوري هاي فردا بينديشيم! بنابراين سرعت کيلو، مگا، گيگا، ترا، پتا، اگزا، زتا و يوتا که براي انتقال داده تا حجم ده به توان 24 پيش بيني شده اند، و احتمالا بعضي از کشورها بصورت محرمانه آنها را در خدمت دارند، را در آينده هاي دور شاهد خواهيم بود و توقف در انتقال رنج کيلو بيت در ثانيه ديگر غيرقابل قبول است. اگر در يک سناريو واقعي فرض کنيم که ساعت بين 8 تا 10 شب است و پدر در يک خانواده مشغول ديدن فوتبال در کانال ورزشHDTV باشد، و مادر مشغول گفت وگو از طريق تلفن ويديويي با خواهر خود، دختر در کلاس درس مجازي مشغول آموزش تعاملي و پسر خانواده مشغول بازي گروهي برخط باشد نيازمند به پهناي باند 70 مگا بيت در ثانيه است. به همين دليل کشورهاي اروپايي دسترسي به 100 مگا بيت در ثانيه را براي شهروندانشان هدف اوليه قرار داده و بعضا مشغول ارائه چنين سرويسي هستند، در کشور کوچک سنگاپور مسوولين به دنبال دسترسي شهروندان به اينترنت با سرعت يک گيگا بيت در ثانيه هستند!
با اين وضعي که شما به تصوير کشيديد وضع ما در بين کشورهاي ديگر در کجا است؟
کشورهاي توسعه يافته در حوزه توسعه اينترنت و کاربردهاي آن در حال افزايش دسترسي شهروندانشان به شبکه هاي با پهناي باند زياد هستند، آنها براي افزايش پهناي باند زياد توجيه اقتصادي دارند و علاوه بر آن افزايش کيفيت خدمات برخط را نيز با اهميت مي دانند.
به عنوان مثال، دليل اينکه مسوولين کره جنوبي به شدت پهناي باند زياد را در کشورشان توسعه داده اند، اهداف اقتصادي بوده است. به عنوان مثال: تاثير 17درصد در GDP کره جنوبي در سال 2007، تاثير 35درصد در صادرات کره جنوبي در سال 2007، تاثير 2درصد از 5/1درصد رشد اقتصادي کره جنوبي در سال 2006 و تاثير 1/6درصد از 5درصد رشد اقتصادي کره جنوبي در سال 2007 مديون دسترسي شهروندان به اينترنت با سرعت بالا بوده است.
در کشورهاي توسعه يافته نيز به ازاي يک درصد افزايش تعداد کاربران اينترنت با سرعت بالا، حدود 240 دلار به سرانه GDP مردم آن کشورها افزوده شده است. در حال حاضر کره جنوبي کشور اول دنيا در توسعه اينترنت پرسرعت و کاربردهاي آن است، با اين اوصاف جايگاه وضعيت اينترنت در کشورمان زياد خوب نيست و در رتبه 144 جهان قرار داريم که غير قابل قبول است. بايد با يک سياست روشن و برنامه دقيق روش مناسبي براي ارتقاي سريع سرعت اينترنت و دسترسي به شبکه هاي محلي، ملي و بين المللي پيدا کنيم.
زيرساخت هاي اساسي و بنيادي براي بالا بردن کيفيت و سرعت اينترنت در ايران چيست تا بتوان اين جايگاه را در بين کشورهاي ديگر بالاتر برد؟
اراده مسوولين مهمترين زيرساخت اساسي و بنيادي است. اگر اين اراده بوجود نيايد همواره مسوولين ادعاي وجود اينترنت پر سرعت در کشور را دارند و همين وضع ادامه خواهد يافت. به نظر من زيرساخت فني را به سرعت مي توان ارتقا داد و نيروي انساني توانمندي نيز براي اجراي اين ارتقا در کشور وجود دارد، اما تنها آن اراده وجود ندارد.
چرا دولت تاکنون اقدام درست و به هنگامي را براي توسعه اينترنت و سطح دسترسي در ايران انجام نداده است؟
همانطور که گفتم دولت هاي گذشته و دولت حاضر هيچ کدام توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي کشور را در حول محور فناوري اطلاعات و ارتباطات نديده اند. تا زماني که فناوري اطلاعات و ارتباطات به عنوان يک عنصر موثر در توسعه اقتصادي عنوان نشود، وضعيت به همين شکل ادامه خواهد داشت.
اگرچه حداقل بعد از برنامه سوم توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي کشور مديران دولتي همواره شعار دولت الکترونيکي را مطرح کرده اند، ولي در عمل اقدام جدي انجام نشده است. به نظرم يک دسته نگراني هايي وجود دارد که صادقانه با کارشناسان در ميان گذاشته نمي شود، اطمينان دارم که کارشناسان ما همواره اين توان را دارند که با يافتن راهکارهايي، بتواند ضمن حفظ امنيت ملي و برطرف کردن نگراني مسوولين اين پديده را در مسير درست و توسعه سريع قرار دهند.
نگاه به اينترنت و ارتباطات در برنامه هاي توسعه قبلي چگونه بوده و در برنامه پنجم چگونه است؟
در برنامه توسعه سوم به صورت خيلي اجمالي به آن برخورد شد. در برنامه چهارم تلاش بيشتري صورت گرفت که اين پديده در کشور توسعه يابد و قدم هاي بيشتري برداشته شد. اما در برنامه پنجم که دولت درک بيشتري از اين پديد پيدا کرده است و پروژه هايي مانند کارت سوخت هوشمند توانسته ذهن مسوولين را به کارايي اين پديده بيشتر کند، بحث توسعه فناوري اطلاعات و ارتباطات بيشتر شده است.
اين توجه را به خصوص اخيرا که دولت خود را دولت الکترونيکي ناميده و حداقل بخشنامه کار از راه دور را صادر کرده و به دنبال توسعه پيشخوان دولت بوده و همکاري ضمني با توسعه فرهنگي 500 شهر الکترونيکي دارد، به خوبي ديده مي شود. فکر مي کنم توسعه شديد اين پديده در جهان و عقب ماندگي ما در توسعه اين پديده بشکل علني در آمده و دولت به دنبال يافتن راهي از مسير برنامه توسعه پنجم براي کم کردن اين فاصله است.
همانطور که مي دانيد يکي از معضل هاي اصلي اينترنت در ايران قطعي هاي مکرر آن چه از جانب کاربران و چه از مسير اصلي اينترنت است. به نظر شما چرا تاکنون تدبير درستي براي قطعي هاي مکرر اينترنت در ايران اتخاذ نشده است؟
همانطور که گفته شد، در کشورهاي توسعه يافته که درون جامعه اطلاعاتي قرار گرفته اند و اينترنت و کاربردهاي فناوري اطلاعات را با ديد اقتصادي مورد توجه قرا مي دهند، قطع يک لحظه از اينترنت را بسيار خطرناکتر و پرهزينه تر از قطع برق مي دانند، لذا به آن حساس هستند. در کشور ما ممکن است، بعضي نبود اينترنت و دسترسي به اطلاعات جهاني نعمت هم بدانند و اين دو نگاه کاملا متفاوت منشا اصلي بي توجهي به قطع اينترنت در ايران است. از نظر فني مي توان تعهداتي در نظر گرفت که اين قطعي ها انجام نشود.
قيمت استفاده از اينترنت در ايران در مقايسه با ساير کشورها چگونه است و پيشنهاد شما براي دسترسي مناسب و قيمت به صرفه براي کاربران چيست؟
قيمت اينترنت پر سرعت در ايران نسبت به بسياري از کشورهاي جهان بالا است. من خودم ماهانه 28 هزار تومان براي اينترنت 128 کيلو بيت در ثانيه مي دهم که اگر در فرانسه زندگي مي کردم، با اين پول به من اينترنت با پهنا باند 30 مگا بيت در ثانيه مي دادن.
فکر مي کنم اگر همين يک مثال را ملاک هزينه قرار دهيم، متوجه گراني اينترنت در ايران خواهيم شد. پيشنهاد مي کنم دولت محترم که دست به پرداخت نقدي خوبي به مردم دارد و در آخرين تصميمات يک ميليون تومان به نوزادان جديد براي پس انداز مي دهد، که در جاي خود ممکن است اقدام خوبي باشد، لطف کند، به جوانها، دانش آموزان و دانشجويان نيز حداقل يک مگابيت در ثانيه پهناي باند و اينترنت مجاني ارائه کند درست مانند کشور فنلاند که يک مگابيت در ثانيه را حقوق شهروندي قرار داده است.
دولت در اين صورت مي تواند مطمئن باشد که دانايي که جوانان از قبل اين اقدام دولت بدست مي آورند، دهها برابر با ارزشتر از هر نوع پرداخت نقدي خواهد بود که در دراز مدت، بشرط اينکه تورمي نباشد، ممکن است سودمند باشد.
پيشنهاد من اين است که ببينيم چطور کشور سنگاپور به دنبال ارائه اينترنت يک گيگابيت در ثانيه به شهروندان خود است و ما در حال بحث براي امکان ارائه اينترنت 512 کيلوبيت در ثانيه در طول برنامه پنجم توسعه هستيم!
بهتراست پروژه توسعه فرهنگي 500 شهر الکترونيکي را که در حال اجراست جدي بگيريم، و زيرساختهاي شهرهاي الکترونيکي در کشور را به گونه اي توسعه دهيم که ضمن حفظ امنيت داده ها و شبکه هاي ملي بتوان کاربردهاي بومي آن را بيشتر توسعه داد.
نکته قابل توجه اين است که، خدمات موجود در شهرهاي الکترونيکي به گونه اي پيش بيني شده است که يا اصلا نياز به اتصال به شبکه اينترنت ندارند و يا به صورت بسيار محدودي نيازمند اينترنت هستند. بنابراين توسعه شهرهاي الکترونيکي بدون اينترنت و فقط در درون شبکه هاي محلي و ملي پرسرعت امکانپذير است. اميدوارم اين پروژه بتواند فضاي فرهنگي لازم را براي توسعه کاربردهاي افتصادي و ايجاد اشتغال در کشور فراهم کند و نگراني هاي مسوولين را در توسعه اين پديده در کشور کاهش دهد.
بخش خصوصي چقدر توانسته در ارائه اينترنت به کاربران کاستي هاي فعاليت دولت را مرتفع کند؟
بخش خصوصي در صورتي که حمايت شود نشان داده است که توان انجام خدمات بزرگ در توسعه اينترنت و کاربردهاي فناوري اطلاعات و ارتباطات را دارد.
اگر اراده لازم در دولت به وجود آيد، من مشکل فني سر راه توسعه فناوري اطلاعات و اينترنت با سرعت بالا نمي بينم. دولت بهتر است با نگاه توسعه اقتصادي و ايجاد اشتغال و در نظر گرفتن منافع ملي، سياست جديدي در توسعه پهناي باند زياد در کشورمان مورد توجه قرار گيرد چرا که اين مساله زيرساخت ساير خدمات کاربردي اين حوزه بوده و تاخير در تصميم براي توسعه شبکه هاي محلي، ملي و بين المللي با پهناي باند زياد، خسارات جبران ناپذيري را براي اقتصاد کشور در دراز مدت در پي خواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر