سایت سحام نیوز: جعفر پناهی فیلمساز برجسته ایرانی که رنج زندان جمهوری اسلامی را هم کشیده است در یادداشتی در صفحه فیسبوک خود به رایج شدن ادبیات کیهانی در خارج از کشور هشدار داد.
متن یادداشت جعفر پناهی به شرح زیر است:
جامعه‌ی ما زخم خورده است. معلوم نیست این زخم‌های عمیقی که بر تن و جان مردم ما نشسته است کی التیام پیدا می‌کند و این چرک‌ها و زهرها کی از جان و زبانِ ما بیرون می‌رود.
دیده ام در این فضای مجازی گاهی کسانی به هم نیش می زنند، نیشی که قلب را می سوزاند و واقعیت را هم قلب می کند.
شنیده ام در این یکی دو روز نام و یاد ندا آقا سلطان را کسانی که رندانه نام از یک فیلم و یک بازیگر به میدان انداخته اند، دوباره زنده کردند. ندا سمبل آزادی خواهی یک ملت صلح خواهِ بی سلاح بود، چه رایی به صندق انداخته باشد چه چون جمعی دیگر بی اعتماد به صندوق آرا بوده باشد،
خوانده ام که مسیح علی نژاد نیز همانند همکارانِ دیگر دور از ایران اش، گاهی حتی از سکوتِ آدم های درون ایران خبر رسانی کرده تا به زعم خویش مخاطب را تلنگری زند که در این سکوت، خبری نهفته است.
اما اگر خانواده ای این شیوه روزنامه نگار را نقدی ظریف در صفحه مجازی خود نوشت این حقِ آن خانواده عزیز است. آیا رسم و مروت رسانه ای این است که به نام همدلی با یک خانواده داغ دیده اما به واقع قدرتمند بر دامنه این زبان تلخی ها اضافه کنیم؟
راه و رسم نقد ما دانسته یا ندانسته شبیه همان راه و رسمی است که از کیهان و رجانیوز و وطن امروز می بینیم و از آن می نالیم. این پرخاشگری ها و بی پروا اتهام زدن ها و دهان باز کردن و خادم را خائن کردن راه ما نیست.
اجازه بدهید از وارونه سازی دست برداریم. از کاه کوه ساختن کار شایستگان نیست. گره ها را با دست باز کنیم کور نکنیم. یک مساله ساده را به یک جنجال تبدیل نکنیم. اینها هیچکدام نه روزنامه نگاری است نه تمرین دموکراسی.
وظیفه‌ی ما در میانه این بحث ها که همیشه بوده و همیشه هم خواهد بود آیا این است که از حبّ ذاتِ خود بگوییم یا از تفاوت‌های سلیقه‌ی سیاسی‌مان یا این‌که مرهمی باشیم بر زخمی؟ یا صدایی باشیم برای ناتوانی؟ هر چه هست، یک نکته مثل روز روشن است: هر چه باشیم و هر چه بکنیم نمی‌توانیم و نباید صدای ستم و بیداد باشیم. یا خود ستم و بیداد آغاز کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر